Sinemanın olumsuz etkilendiği bu dönemde, Netflix’e bir bakıma kurtarıcı gözüyle bakıyordum. Üstüne üstlük bu yıl en çok sevdiğim film de Netflix yapımı (I’m Thinking of Ending Things). Böyle bir durumda kadrosunda Lily James, Armie Hammer, Kristin Scott Thomas gibi isimlerin bulunduğu ve yönetmenliğini tartışmalı biri olsa da potansiyeli yüksek olan Ben Wheatley’in yaptığı Rebecca filmi beni heyecanlandırmıştı. Kaldı ki Alfred Hitchcock aynı uyarlama ile en iyi film dalında Oscar’ı kazanmıştı. Yani kısacası elinizde iyi bir hikaye var, iyi işler çıkarabilecek oyuncularla anlaşmışsınız ve arkanızda da Netflix var. Ancak gelgelelim ortaya çıkan film, bu sene izlediğim en kötü film.
Hikaye
Rebecca’nın hikayesi oldukça ilgi çekici. Bir yıl önce eşinin ölmesiyle dul kalan Maxim de Winter (Armie Hammer) ile Monte Carlo’da geçirdikleri romantik günlerden sonra evlenmeye karar veren genç bir kadın (Lily James), eşinin İngiltere kıyısında olan malikanesi Manderley’e yerleşir. Yeni evli genç kadın eve yerleşmeye çalışırken kendini bir anda Maxim’in eski eşi olan Rebecca’nın gölgesinde bulur. Manderley’in kahyası Mrs. Danvers (Kristin Scott Thomas) ise her fırsatta Rebecca’nın geride bıraktıklarını öne çıkararak adeta onun hayaletini yaratır. Açıkçası filmin başrolü üzerinde ölü bir karakteri kullanarak psikolojik gerilim oluşturmak dahiyane bir fikir. Filmde de bunu amaçlayan birçok sahne mevcut ama birkaçı hariç hiçbir sahnede izleyicide gerilim etkisi yaratmıyor. Bunun tek nedeni ise, kötü yazılmış karakterler.
Karakterler
Bir filmde size bütün olayı anlatan, filmin başından sonuna kadar her an gördüğünüz bir karakter varsa, ona bağlanmak çok kolaydır. Çünkü her dakika izleyiciyle olduğundan ve olayları bir bakıma onun gözünden izliyor olmamızdan ister istemez etkileniriz. Ancak iki saat gördüğünüz Mrs. de Winter karakterine bağlanamıyorsunuz. Çünkü size empati yapabileceğiniz bir alan tanınmıyor. 1940’da Oscar alan yapımı izlemediğimden, merak edip acaba orada da böyle mi diye baktım ve ilk sahnesini izlemem bile yeterli oldu. Bu filmin iki saatte yapamadığını, doğru sahne seçimiyle otuz saniyede yapan bir film vardı. Sadece ana karakter için mi durum böyle derseniz, diğer karakterler daha da vahim durumda. Film sürprizini bozmamak için karakterler hakkında bilgi vermiyor ve size sürekli anlamsız bir biçimde hareket ediyorlarmış hissi veriyor. İşte filmin kırılmaya başladığı nokta da tam burada. Gerilimin türünün ağır basması gerekiyorken, anlamsız bir gizemle baş ediyoruz.
Kurgu
Film başlarken gerilim filmi olduğunu söylüyor size ama birkaç saniye içinde romantik türüne dönüyor geçiyor. Filmin asıl başlayacağı kısma gelene kadar süren bu bölüm açıkçası Lily James ve Armie Hammer’a siz Monte Carlo’da gezin, biz sizin görüntülerinizi alalım minvalinde. Kaldı ki bu bölümde anlamsız çekim teknikleri, gereksiz kesmeler, yanlış açılar, ne ararsanız vardı. Manderley’e gelindiğinde her şeyin düzelmesini ummuştum ama nafile. Birbirinden bağımsız birçok sahne çekilmiş ve olaylar şu şekilde gerçekleşiyor. “Bakın ben bir gerilim sahnesiyim, şimdi gerileceksiniz. Hayır, vazgeçtim. Ben bir gizem sahnesiyim, bunun anlamını filmin sonunda öğrenirsiniz.” Aslında bunların devamına suç – polisiye de giriyor ama oraya da ben girmeyeceğim.
Oyunculuk
Lily James ve Armie Hammer filmde belki de bir saat birlikte görünmüştür. Ancak ben bu ikiliyi bir dakika gözümün önünde canlandıramadım. Ayrı oldukları zaman da durum farklı değildi. Lily James sürekli etrafta başıboş, ne yaptığını bilmez şekilde dolaşıyordu. Armie Hammer ise sürekli uzaklara dalıp gidiyor. Hatta bazen senaryonun dışına çıkarak kameradan kaçmış bile olabilir, kestirmek güç. Ancak burada Kristin Scott Thomas’a ayrı bir parantez açmak lazım. Kendisi filmin en iyisiydi. Verilen her sahneyi layıkıyla oynamış, yukarıda bahsettiğim gerilimin olduğu birkaç sahneyi de adeta kendisi yaratmış. Diğer oyunculara nazaran az süresi olsa da en akılda kalıcı isim olmayı başarmış. Yine de bu performansı ne yazık ki filmi kurtarmaya yetmiyor.
Prodüksiyon Tasarımı
Filmle ilgili çok fazla olumsuz şey söyledim ama yapım tasarımcısı Sarah Greenwood’un hakkını vermem gerekir ki iyi iş çıkarmış. Özellikle kostümler çok başarılıydı. Teşekürler Sarah Greenwood.
Diğer incelemelerimizi okumak için buraya tıklayın.
Rebecca
Rebecca - 3
3
Kötü
Bırakmak istediği etkiyi girmiş olduğu tür çatışmaları yüzünden veremeyen, izleyiciyi bir hayli yoracak bir yapım.
