The Sandman İncelemesi

Neil Gaiman’in aynı adlı ünlü eserinden uyarlanan The Sandman, 5 Ağustos Cuma günü itibariyle Netflix üzerinden izleyiciyle buluştu. Açıkcası The Sandman, adını çok duyduğum ama bir türlü okuma fırsatı bulamadığım bir eser. Bu yüzden bu inceleme, çizgi romandan bağımsız, sadece dizi üzerine bir inceleme olacak.

The Sandman Konusu

The Sandman, diziye adını da veren Morpheus adlı Düşler Lordunu konu alıyor. Genellikle Dream olarak anılan Morpheus, düşler aleminin yönetiminden sorumlu bir sonsuz varlık. Ölüm, keder, arzu gibi birçok sonsuzla kardeş olan Dream, bir gün yarattığı kabuslardan birini bulmak üzere düşler aleminden ayrılınca, acemi bir büyücünün oğlunu diriltmek için Ölüm’ü yakalamaya çalıştığı büyüye yakalanıp, büyücü tarafından hapsediliyor. Dream, büyücünün ölümsüzlük ve zenginlik gibi isteklerini yerine getirmek istememesi bir yana dursun, ne büyücünün ne de insanların sonsuzların gücüne layık olmadığını ve sadece yıkım getireceklerini düşünüyor. Bu yüzden büyücü ve çevresine bir kelime dahi etmeyip yüz yıl sürecek hapis sürecine razı geliyor. Morpheus’un yokluğunda insanlar artık uykularından uyanmamaya başlıyor ve düşler alemi bir çöküş yaşıyor. Dream, ilk bölüm sonunda serbest kalıyor, yıkılan krallığını onarma ve eski gücünü geri kazanmaya çalışmak için yola çıkıyor. Dizinin asıl hikayesi de burada başlıyor.

The Sandman beni ilk bölümünden itibaren hikayeye bağlayan bir dizi olmayı başardı. Dream’in daha kuralcı ve sonsuz bir varlık olmasının kibriyle hareket etmesinin getirdiği zararları ele alan hikaye, karakterin zamanla nasıl değiştiğini ve görevinde bile şüpheye düşmesini çok güzel işliyor. Dream’in hikayesini ne kadar beğensem de yan hikayeler beni kendine o kadar bağlayamadı. Özellikle ikinci bölümden itibaren başlayan ve John adındaki bir karakteri merkezine alan hikaye beni bir hayli sıktı. The Sandman bunlara rağmen birçok ilgi çekici karakteriyle beni bir an olsun dizinin başından kaldırmadı. Özellikle 6. bölüm Dream ile Ölüm arasında geçen sohbet ve ardından gelen Dream’in ne kadar yalnız olduğunu yüzüne vuran arkadaşlık hikayesi ile favori bölümüm olmayı başardı.

Karakterler ve Bölümler

The Sandman, çizgi roman olmasından dolayı bölüm bölüm farklı karakterleri ve farklı konuları ele alıyor. Bölümlerin süresi ise 37 ila 54 dakika arasında değişiyor. Karakterlerin hepsi özenle yazılmış ve ekrana yansıtılmış. Bu karakterlerin bazılarının çizgi romandan farklı bir şekilde ekrana yansıtıldığını bilsem de dizideki halleri beni memnun etmeye yetti. John Constantine gibi ikonik bir karakterin Johanna Constantine çevrilmesi belki de bunların en belirgin olanı. Kütüphaneci Lucienne ile birlikte Johanna Constantine, dizideki favori karakterlerim olmayı başardı. Kuzgun Matthew ise diziye yapılan çok tatlı bir dokunuştu.

Oyuncular

Sandman’in kendisinden başlayacak olursam, Tom Sturridge’nin çok iyi bir Dream olduğunu söyleyebilirim. Özellikle oyuncunun ses tonu, dik başlı bir sonsuz varlıktan bekleyeceğiniz ağırlığa sahip. Ağır başlı, kendinden emin ve bir o kadar da tehlikeli bir karakter olduğunu ekrana çok iyi yansıtıyor. Oyuncunun performansı baştan sona çok iyiydi. Dizide performansını en beğendiğim kişi ise Korintli karakterini canlandıran Boyd Holbrook oldu. Gözü olmayan ve her an gözlük takan bir karakteri canlandırmasına rağmen oyuncu çok iyi bir iş çıkarmış.

Johanna Constantine’yi canlandıran Jenna Coleman ve Ölüm’ü canlandıran Kirby Howell-Baptiste güzel performanslar sergilemişler. Lucifer Morningstar’ı canlandıran Gwendoline Christie, karakterin kadın yapılmasına karşı gelen bütün negatif yorumlara karşı güzel bir performans ortaya koymuş. Ne yazık ki dizide çok bir ekran süresi yok.

Prodüksiyon ve Müzikler

Netflix’in The Sandman üzerine titrediği çok açık bir gerçek. Dizinin görsel efektleri bir “Wow” efekti yaratmasa da gayet yerinde ve güzel. Bazı noktalarda kötü gözüken efektler olsa da çok kafaya takmıyorsunuz. Evrenin tasarımı ve setler oldukça etkileyici. Bu noktada dizinin görselliğine dair yapacağım tek eleşitiri ise kullanılan kamera lensine olacak. Sandman’i özellikle ince göstermek için mi böyle bir mercek seçilmiş bilmiyorum ama tüm karakterler aşırı ince ve garip gözüküyor. Bir noktada bu duruma alışsanız da başta oldukça tuhaf geliyor.

Dizinin müzikleri aklınızda kalacak bir parçaya sahip olmasa da dizi içinde oldukça yerinde kullanılan güzel parçalara sahip. Anın epikliğini ve hüznünü destekleyen güzel bir dokunuş olarak dizide yer alıyorlar.

Son Söz

The Sandman uzun bir aradan sonra tüm bölümlerini art arda izlediğim ilk yapım oldu. Baştan sona güzel bir sezon ortaya koyulduğunu rahatça söyleyebilirim. Neil Gaiman’ın projenin başında bizzat yer almasının etkisi büyük diye düşünüyorum. İkinci sezonun geleceğine kesin gözüyle bakıyorum ki senaryosu da yazılmaya başlanmış.

Diğer incelemelerimize göz atmayı ve bizi Twitter‘dan takip etmeyi unutma.