Nightmare Alley İncelemesi

Bu hafta vizyona girecek olan Nightmare Alley (Kabus Sokağı), aynı adlı romandan uyarlanan bir gerilim/psikoloji filmi. Filmin senarist kadrosunda da yer alan yönetmen Guillermo del Toro, romanı merkeze koysa da ilk filmden zaman zaman faydalanarak çekmiş Nightmare Alley’i. 1947 tarihinde de sinemaya taşınmış olan bu eseri, kitap ve diğer filmden bağımsız olarak inceleme fırsatım oldu. Kadrosundaki oyuncuların başarısının aksine senaryonun klişe olmasını da eski bir hikaye olmasına bağlayabiliriz.

Nightmare Alley Filminin Konusu

Filmin roman olarak düşünürsek çok güzel olabilecek, hayal gücünü besleyen bir konusu var. Başroldeki Stan merkeze konarak yaşamının birkaç dönemi anlatılmış. Fazla hırslı ve talepkar bir karakter olan Stan’in küçük bir karnavalda çalışırken daha büyük bir gösteri dünyasına geçmesini izliyoruz. Babası, ustası, eşi ve iş çevresi de bu hikayeler boyunca farklı görevler üstleniyor hayatında.

Stan karnavaldaki Pete adlı eski göstericiden öğrendiği tekniklerle medyumluk gösterilerine yardımcı oluyor. Hiçbir zaman azla yetinmeyen karakteri sayesinde zamanla kişisel şovunu yapmaya karar veriyor ve karnavaldan ayrılarak asıl hikayesine başlıyor. Bu andan itibaren bir öğrenci değil, medyum, şovmen versiyonunu görüyoruz Stan’in. Genç ve toyken yaptığı hatalar, insanları kullanma şekli gelişen gösterileriyle birlikte dozunu arttırıyor ve kaçınılmaz sonucuna götürüyor ana karakteri.

Senaryo

Hikayenin senaryolaştırılmasını benzer birçok filme göre çok yetersiz buldum. Romanın yoğunluğu, tek filmde hikayenin verilmek zorunda olması gibi faktörler senaryoda büyük açıklara sebep olmuş. Ancak bir kitabın olduğu gibi senaryoya uyarlanamayacağı göz önünde bulundurularak filmin bütünlüğüne daha fazla önem verilebilirdi. Özellikle bazı yan karakterlerin eylemlerinin neden sonuç ilişkisi taşımadan, sadece hikayeyi devam ettirmek amacıyla yazılmış sahneleri boldu.

Karakterler

Senaryonun en zayıf noktalarından biri karakterler olsa da bu hepsi için geçerli değil. Bradley Cooper’ın canlandırdığı Stan, karnavaldaki eski göstericilerden olan Pete (David Strathairn) ve partneri Zeena (Toni Collette) oldukça güçlü hikayeleri olan karakterlerdi. Birbiriyle olan ilişkileri ve ana karaktere kattıkları tecrübelerle hikayeye yön veren Stan’in ustaları, eşi, müşterileri diyebileceğimiz birçok karakterin de öne çıktığı durumlar vardı.

Hikaye için önemli bir yeri olan, Stan’in son yol arkadaşı olan Dr. Lilith ise çok yüzeysel yazılmış gibi hissettirdi bana. Filmlerde kolaya kaçmak olarak gördüğümüz, senaristin karakterin ağzından konuşarak hikayedeki eksik noktaları anlattığı sahneleri aratan bir şekilde havada kalmış Dr. Lilith. Karakter filmi varması gereken noktaya taşıyor ancak vermiş olduğu kararların kendisi için ne ifade ettiği seyirciye aktarılmamış. Hakkında belki de kitaptan aktarılması gereken çok daha fazla bilgi varmış gibi geldi bana. Bu haliyle ancak Stan’in eşi Molly’nin de söylediği gibi zeki ve zarif sanılan ama hiçbir özelliği olmayan birinden öteye gidememiş.

Filmde sadece birkaç karaktere daha fazla zaman ayrılarak çözülebilecek bu sorun olmasaydı çok daha keyifli bir hikaye izleyebilirdik. Bunun dışında özellikle ana karakter olan Stan’in en iyi yazılan karakterlerden biri olduğunu tekrar belirtmek istiyorum. Karakterin yıllar içerisinde insanlardan uzaklaşıp, işine çok daha hırsla bağlanmasını ve bunun kendisini nasıl etkilediği oldukça başarılı şekilde senaryolaştırılmış. Bradley Cooper da Stan karakterini ve psikolojisini seyirciye çok güzel aktarmış.

Yönetmenlik

Yönetmen, Nightmare Alley’de görsel teknikleri fazlasıyla iyi şekilde kullanmış. Kanlı sahneler çok gerçekçi ve rahatsız edici düzeyde ayrıntılıydı. Bununla birlikte korku ve gerilimi daha yoğun verebilecekleri birçok sahnede ise bundan kaçınmış ve karnavalın yapaylık temasına uyum göstermeyi tercih etmişler. Senaryodaki görsel ve zihinsel oyunlara tezat biçimde gereksiz efektlerle etkileyici olmaya çalışmayıp, hikayenin mesajını daha da güçlendirmişler böylece.

Mekanlar

Filmin ilk yarısındaki karnaval ortamı, dönemi yansıtan yapılar için epey uğraşılmış gibi görünüyor. Karnavalda sadece atmosferi yansıtmakla yetinmeyip zaman zaman izleyiciyi korku tüneli, eğlence oyuncakları gibi alanlara da soktular. Hatta gösterilerde kullanılan hileler, arkaplan çalışmalarının da hiçbiri geçiştirilmemiş, her bir şovun aslında illüzyon olduğuna detaylıca değinilmişti.

Böyle eğlenceli ve hareketli bir hayattan sonra çok daha başarılı olan Stan ve Molly’nin kaldığı otel odası ise yaşamlarının ne kadar zıt olduğunu vurgulayacak derecede sıkıcı olarak yansıtılmış.

Sonuç olarak izlerken keyif alabileceğiniz ancak beklentinin çok yüksek tutulmaması gereken bir film. Tahmin edilebilir sahneler ve uyarlama olmanın verdiği etki filmi biraz zayıflatmış. Yine de oyunculuklar ve dönem atmosferi filmi çekici bir hale getiriyor.

Şu an vizyonda olan diğer filmlere dair kaleme aldığımız incelemelerimizi göz atmayı, haftalık bültenimize abone olmayı ve bizi sosyal medya hesaplarımızdan (Twitter, Instagram, Letterboxd) takip etmeyi unutmayın!

Patreon’dan destek olmak ve içeriklerimize erkenden erişmek için tıklayın.