West Side Story (Batı Yakası’nın Hikayesi) İncelemesi

Geçtiğimiz yıl yayınlanması planlanan ancak pandemi nedeniyle ertelenen filmlerden bir diğeri olan West Side Story (Batı Yakası’nın Hikayesi), nihayet bu hafta vizyona giriyor. Film hakkında konuşmaya başlamadan önce, gişe ve beklentilere değinmek istiyorum. Nitekim West Side Story’nin bu yıl vizyona giren diğer müzikal filmlere kıyasla çok daha yüksek bütçeye sahip olması, hem yapımcılarda hem de izleyicilerde büyük bir beklenti oluşturduğu şüphesiz. Geçtiğimiz aylarda In the Heights bu beklentilerin altında kalıp, yapımcıları hayal kırıklığına uğratmıştı. İşte tam da bu noktada izleyicinin kafasındaki o soru oluşuyor. Sıkışık Aralık vizyon takviminde (The French Dispatch, Titane, Spider-Man: No Way Home, The Lost Daughter, Matrix Resurrections ve daha fazlası), West Side Story izlemeye değer mi? Kısa cevap, evet!

Filmin Ödül Geçmişi

Yeni bir uyarlamayı izlemeden önce eskisi hakkında da birkaç şey bilmenin bir zararı olmaz diye düşündüğüm için, önce filmin ödül geçmişinden bahsetmek istiyorum. Arthur Laurents’in kitabından Leonard Bernstein’ın besteleri, Stephen Sondheim’ın sözleri ve Jerome Robbins’in koreografisiyle uyarlanarak bir müzikale dönüşen West Side Story, kısa süre sonra Robert Wise ve Jerome Robbins yönetmenliğinde filme uyarlanmıştı. Müzikali 6 Tony adaylığı alıp bunlardan ikisini kazanmışken, filminin besteleri En İyi Film dalında Grammy ödülünü aldı. Tüm bu ödüllerin yanında 11 dalda Oscar’a aday gösterilip, bunlardan 10’unu kazanmayı başararak bir kült haline geldi. Açıkçası Steven Spielberg’in böyle bir başarı üzerine müzikali yeniden uyarlaması kulağa çılgınca geliyor.

Hikaye

West Side Story’nin konusu için, New York sokaklarındaki çetelerin egemenlik savaşı esnasında iki düşman grubun yakını Tony ve Maria arasındaki aşka odaklanan modern bir Romeo ve Juliet yorumu diyebiliriz. Filmin özünde bu ikilinin aşkı olsa da göçmenlerin maruz kaldıkları ırkçılık, adalet ve eşitlik vurgusu filmin tamamında kendini hissettiriyordu. Hatta hem Amerika hem de Türkiye’deki güncel durumlar düşünüldüğünde, bu konuların bahsedilip geçmek yerine sürekli yer verilmesini oldukça sevdim.

Ancak hikayesi konusunda en çok merak ettiğim durum önceki film ile olan farkları. Bunun için filmin 1961 versiyonu ile karşılaştırdığımda belki büyük değişiklikler yoktu ama kesinlikle birebir aynısını da değildi. Sanırım Steven Spielberg’in vizyonunu daha fazla sevdiğimi söyleyebilirim. Konuyu daha iyi anlamış, mesajını daha iyi şekilde vermiş diyebilirim. Hatta sadece açılış sekansındaki farklılıklara bakarak bile hikayenin nasıl şekillendiği konusunda fikir sahibi olabilirsiniz. Tüm bunların üstüne güçlü bir prodüksiyonu da olunca, Spielberg’in orijinal yapımdan ilham almak yerine ona meydan okuduğunu söyleyebilirim.

Sinematografi ve Yönetmenlik

Günümüzde sinemayı en iyi anlayan yönetmenleri sıralayacak olsak sanırım listenin başına Steven Spielberg’i yazardık. Çizgi-roman filmlerindeki Marvel formülü herkesin diline pelesenk olmuştur ancak Spielberg’in iyi film yapma konusundaki formülünü bulabilen var mı bilmiyorum. Bir uyarlama çektiğinde aynısı olmasın istersin ve aynı zamanda farklılıklar yapmadan özüne sadık kalmak istersin. Birçok yönetmen o dengeyi ayarlayamaz ve bir tarafa fazla kayar. Sonucunda yönetmen aynı filmi yapmış ya da orijinale sadık kalmamış diye ağır eleştiri alır. Ancak Steven Spielberg bu dengeyi o kadar iyi tutturmuş ki, orijinalinden daha iyi olduğunu dile getirebiliyorsunuz.

Üstelik ilk defa müzikal bir türde film yönetiyor. Filmin tonu ve temposu üzerindeki hakimiyeti muazzam. Sizi her geçen dakika nereye, nasıl götüreceğini çok iyi biliyor ve doruk noktasına ulaştığında artık kaçmanız imkansız. Sizden ne hissetmenizi istiyorsa onu hissediyorsunuz çünkü film boyunca buna sizi hazırlıyor.

Karakterler

West Side Story’de başroldeki karakterlerin yanı sıra bahsedilmesi gereken birçok karakter var. Normalde her karakterden bahsetme taraftarı değilim ancak burada en azından üçe bölünerek bahsedilmesi gerekliymiş gibi hissediyorum. Öncelikle filmin baş aşıkları Tony ve Maria. Tony, film boyunca sürekli büyüyen ve geçmişte yaşadıklarıyla sahnede can bulmuş bir karakter olmuş. Maria’nın ise başlarda karakterine pek yer verilmiyor. Ancak ikinci bölümün sonlarına doğru karakter gerçekten güzel bir noktaya taşınıyor ve finalde de iki karakter birbirine yakışır şekilde yansıtılıyorlar.

Porto Rikolu karakterler üzerinden göçmenlerin maruz kaldığı ırkçılık ve sözde fırsat eşitliği anlatılmış. Bu olay da cinsiyetler üzerinden farklı görüşlerle aktarılmış. Anita üzerinden göçmenlerin özgürlük, yaşam standartları ve Amerikan Rüyası vurgusu yapılırken, Bernardo üzerinden Amerikan Rüyasının bir yalan olduğu ve asla onlara verilen rollerin dışına çıkamayacaklarını anlatıyor. Hatta bunun en belirgin yaşandığı “America” adlı bölüm filmin en başarılı kısımlarından biri.

Son olarak kimsesiz serserilerden oluşan çete, Jetler. Bu gruptaki en çok söz edilmesi gereken isim tabii ki de Tony’nin kardeşi gibi olan Riff. Sevgisiz olarak büyümüş, birbirlerinden başka kimsesi olmayan bir çete Jetler. Film onlara bir noktaya kadar gerçekten üzülmenizi sağlıyor. Hatta Jetlerin düşünce ve davranışlarını “Gee, Officer Krupke” adlı bölümde çok daha iyi anlıyoruz. Ancak bu asla yaptıklarını aklayabilecek bir şey değil. Ayrıca Ezra Menas’ın canlandırdığı Anybodys karakterine ise ayrı bir parantez açmak istiyorum. Nitekim trans bir karakteri canlandırdığı için Katar, Kuveyt, Umman, Bahreyn, Suudi Arabistan ve Birleşik Arap Emirlikleri’nde yasaklandı.

Oyunculuklar

Filmin oyuncu kadrosu çok büyük isimlerden oluşmuyor belki ama özellikle iki ismin hem sesleri hem oyunculuklarıyla ön plana çıktığını söyleyebilirim. Bunlardan ilki Disney’in Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler filminde Pamuk Prenses’i canlandıracak olan Rachel Zegler. Pamuk Prenses’i oynayacak olması bir kesim tarafından hoş karşılanmıyor olsa da özellikle bu filmde ilk gözüktüğü bölümde Pamuk Prenses’ten başkasını görmedim. Film içinde hem sesi hem oyunculuğuyla en başarılı isimdi. Hatta Ansel zaman zaman kendisine yetişememiş diyebilirim. Muhtemelen bu yüzden olacak ki Ansel Elgort’un performansını pek beğenmedim. Karizmatik olmaya çalışırken oldukça donuk bir rol sergileyen biri gibi durmuş.

Filmdeki bir diğer başarılı isim ise aslında oyuncu olarak çok da tanımadığım Ariana DeBose. Anita karakteriyle seyircilere neşe dolu, Amerikan Rüyasını sonuna kadar yaşayan, sesi ve dans hareketleriyle büyüleyen bir performans sunmuş.  Bu ikili dışında David Alvarez (Bernardo) ve Mike Faist (Riff) de süre bulduğu bölümlerde öne çıkmayı başarıyorlar. Oyuncular arasında Valentina rolüyle Rita Moreno’nun bulunması da ayrı bir güzel detay olarak dikkat çekiyor (1961 yapımlı filmde Anita karakterini canlandırarak Oscar ödüllerinde En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu olmuştu).

Müzikler ve Koreografi

Prodüksiyonunun da yardımıyla filmin müzikleri ve koreografisi oldukça başarılı olmuş. Hatta bazı kısımları oldukça akılda kalıcı. Birçok parçayı muhtemelen daha sonra da dinlemeyi düşünüyorum. Kişisel olarak favorilerim; Tonight Quintet – America – Gee, Officer Krupke – I Feel Pretty ve Prologue oldu.

Sonuç

Bu yıl izlediğim diğer müzikallere oranla müzikal deneyimini en çok yaşadığım ve aynı zamanda film olarak da oldukça tatmin olduğum bir yapım olmuş. Konu itibariyle de biraz benzediği In the Heights’a oranla hem vermek istediği mesajı çok daha iyi veriyor hem de müzikal olduğu kadar bir film olduğunu da unutmamış. Her iki yönüne de tam kararında süre verince ortaya başarılı bir iş çıkmış. Özellikle müzikal türünü seviyorsanız kesinlikle kaçırmamanız gereken bir film.

Şu an vizyonda olan diğer filmlere dair kaleme aldığımız incelemelerimizi göz atmayı, haftalık bültenimize abone olmayı ve bizi sosyal medya hesaplarımızdan (Twitter, Instagram, Letterboxd) takip etmeyi unutmayın!